Λεφτέρ: ένας θρύλος από την Πρίγκηπο…

Η σελίδα των 'Νέων' με το αφιέρωμα

Aπό τα σημερινά «Τα Νέα-Σαββατοκύριακο», το εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ της Αννας Ανδρέου για έναν διάσημο ομoγενή από την Πρίγκηπο της Πόλης:

Ο Έλληνας που έγινε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας: «Άλλη πατρίδα από την Πρίγκιπο δεν γνωρίζω», μου λέει ο Λευτέρης Αντωνιάδης.

Ο Lefter Κüçükandonyadis, όπως είναι γνωστός στα τουρκικά, είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές της Τουρκίας όλων των εποχών. Και είναι ο μοναδικός Ρωμιός που του έστησαν ακόμη και άγαλμα στην Τουρκία! Τα αποκαλυπτήρια έγιναν την Κυριακή στο στάδιο της Φενέρμπαχτσε.

Ο Λευτέρης Αντωνιάδης με τον Τούρκο συγγραφέα Αχμέτ Φιστίκ στο καφενείο της Πριγκίπου Τον συνάντησα στην Πρίγκιπο, παρότι δεν ήθελε να έρθει στο ραντεβού. Καθήσαμε στο καφενείο απέναντι από το λιμάνι από όπου τρεις φορές σηκώθηκε να φύγει. «Δεν ξέρω τι θα γράψετε. Θέλω οι άνθρωποι να με αγαπούν, και στην Τουρκία και στην Ελλάδα», μου έλεγε συνέχεια.

Ο Λευτέρης είναι 84 χρονών! Η ποδοσφαιρική καριέρα του στη Φενέρμπαχτσε άρχισε όταν ήταν ακόμα ανήλικος. «Με πήραν με το έτσι θέλω!», μου λέει γεμάτος υπερηφάνεια. «Βρείτε τον Λεφτέρ και φέρτε τον εδώ», ήταν η εντολή που έδωσε η διοίκηση της Φενέρμπαχτσε. Οργάνωσαν ένα παιχνίδι ειδικά για να παίξει ο Λευτέρης. Έβαλε έξι γκολ και από την ομάδα τρελάθηκαν. Φρόντισαν αμέσως να του προσθέσουν έναν χρόνο για να τον… ενηλικιώσουν και έγινε το αστέρι τους. «Ver Leftere, yazsin deftere!» φώναζαν οι φίλαθλοι που γέμιζαν τα γήπεδα. Δηλαδή, «Δες τον Λευτέρη, θα γράψει στο τεφτέρι»! Όταν έπαιρνε την μπάλα ήταν σίγουρο ότι θα βάλει γκολ… Έπαιξε 67 φορές στην Εθνική Τουρκίας, έγινε μάλιστα και αρχηγός. Η ζωή του Λευτέρη είχε ταυτιστεί με την μπάλα. Παιδάκι ακόμη γύριζε στα σοκάκια της Πριγκίπου με μια μπάλα που την είχε φτιάξει από πανιά και σκοινί. «Έπαιζα με τα Τουρκάκια όλη μέρα», θυμάται. «Για μας ο Λεφτέρ είναι ένας θρύλος» λέει ο Αχμέτ Φιστίκ, συγγραφέας από την Πρίγκιπο. Ήρθε στο καφενείο φορώντας τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε με το 10, το νούμερο του Λευτέρη. «Εγώ είμαι οπαδός της Γαλατασαράι», συνεχίζει ο Αχμέτ μπέης, «αλλά σήμερα έβαλα τη φανέλα ειδικά για τον Λευτέρη». Τον σεβόταν άλλωστε από παιδί τον Λευτέρη, ο οποίος στα νεανικά του χρόνια είχε γίνει το είδωλό του όπως και για όλη την Τουρκία. Ακόμη και την περασμένη βδομάδα μια ομάδα φοιτητών κατέβηκε στο νησί με τις φανέλες της Φενέρμπαχτσε και το νούμερο 10. Κρατούσαν πανό που έγραφε: «LΕFΤΕR». «Ένα κοριτσάκι με πράσινα μάτια με πλησίασε και από τη συγκίνηση δεν κατάφερε να μου μιλήσει», λέει ο Λευτέρης Αντωνιάδης για να μου εξηγήσει πόσο πολύ τον αγαπούν στην Τουρκία. «Δεν είχαμε καμιά διαφορά με τους Τούρκους», σχολιάζει. Αμέσως θυμάται τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955, σταματάει όμως εκεί. Δεν θέλει να μιλήσει για όσα είδε να συμβαίνουν τότε. «Στον Λευτέρη δεν έκαναν τίποτα οι λαφυραγωγοί», μου λέει ο Αχμέτ μπέης. «Σε μια, πυρκαγιά εκείνος θα ήταν ο πρώτος που θα έσωζαν οι Τούρκοι». Το άγαλμα του «Μικρού Αντωνιάδη» κοσμεί το στάδιο της Φενέρμπαχτσε.

Με μια ματιά: ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ στις 22 Δεκεμβρίου 1925. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας ψαράς. ΤΟ 1947άρχισε να παίζει στη Φενέρμπαχτσε. ΗΤΑΝ ο πρώτος Τούρκος ποδοσφαιριστής που πήρε μεταγραφή στο εξωτερικό. Απο το 1951 έως το 1953 έπαιξε με τη Φιορεντίνα στην Ιταλία και με τη Νις στη Γαλλία, αλλά επέστρεψε στην παλιά του ομάδα. ΣΤΟ αποκορύφωμα της καριέρας του, τη δεκαετία του ΄50 εθεωρείτο από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως. ΩΣ ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ είχε το παρατσούκλι «ordinaryus», δηλαδή «προφέσορας», διότι σχεδόν πάντα έβρισκε με άνεση και σιγουριά τα δίχτυα. ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ είναι γνωστός ως ο ποδοσφαιριστής που ποτέ δεν έχασε πέναλτι (σε όλη του την καριέρα αστόχησε μόνο σε τρία). Σε 615 αγώνες με την Φενέρμπαχτσε, πέτυχε 423 γκολ. Επίσης, πέτυχε 20 γκολ με την Εθνική Τουρκίας. Το 1964 πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ αν και ήταν ήδη 39 ετών. Πρόλαβε να αγωνιστεί μόνο σε πέντε ματς σκοράροντας δύο γκολ. Τραυματίστηκε και τερμάτισε την καριέρα του. «Στην Ελλάδα μού πετούσαν πορτοκάλια». Ο Λευτέρης Αντωνιάδης θέλει να τον αγαπούν και στην Ελλάδα. Παρότι το 1944 είχαν πικραθεί πολύ οι Έλληνες, όταν είχε βάλει γκολ με τη φανέλα της Εθνικής Τουρκίας εναντίον της Εθνικής Ελλάδος! «Με έβριζαν οι δικοί μας εκείνη την ημέρα στο γήπεδο. Μου πετούσαν πορτοκάλια. Εγώ για πλάκα πήρα ένα δύο και τα ξεφλούδισα να τα φάω. Τότε άρχισαν να φωνάζουν ότι είμαστε πεινασμένοι». Εκείνο το επεισόδιο, πάντως, ούτε τον στενοχώρησε ούτε τον έκανε να θυμώσει. Εξηγεί μόνο τη θέση του: «Αγαπώ την Ελλάδα, αλλά εγώ εδώ, στην Τουρκία, γεννήθηκα. Εδώ έπαιζα ποδόσφαιρο. Με θεωρούσαν παίκτη μεγάλης κλάσης, αλλά δεν ήθελα ούτε στην Ευρώπη να πάω ούτε στην Ελλάδα. Στο νησί ήθελα να μείνω». Ο Λευτέρης δεν εγκαταλείπει την Πρίγκιπο. Σήμερα μένει ακόμη με τα παιδιά του και τα εγγόνια του στο νησί.

Y.Γ.: ο φίλος του μπλογκ, Γαβριήλ, μας συνιστά και αυτές τις σελίδες της Φενέρ Μπαχτσέ για τον Λεφτέρ (εδώ και εδώ).